نقد و بررسی فیلم Jack the Giant Slayer

Jack the Giant Slayer (جک غول کش)

کارگردان: Bryan Singer

نویسنده : Darren Lemke

بازیگران: Nicholas Hoult, Stanley Tucci, Ewan McGregor

خلاصه داستان : هنگامی که یک پسر روستایی به نام جک، سهواً دروازه ای به دنیای غول ها می گشاید، آتش جنگ قدیمی غول ها و انسان ها دوباره شعله ور می شود.

فیلم «جک غول کش/ Jack the Giant Slayer» یک فیلم فانتزی ماجرایی دوست داشتنی است که بخشی از جذابیت سحرآمیز آن به دلیل استفاده از روش سه بعدی کاهش پیدا کرده است. یک بار دیگر زشت ترین جنبه های این فرمت سینمایی خود را نشان می دهند: تصاویر تیره و تار، رنگ های بدون درخشش و تفکیک تصویر ضعیف. همه چیز آرام و ملایم است و از آن موقعیت هایی هم که تکنیک سه بعدی می تواند موجب جلب توجه و برجسته سازی تصاویر شود خبری نیست. استفاده از تکنیک سه بعدی در مقابل آن بلایی که بر سر جلوه های بصری فیلم می آورد، نفع ناچیزی برای آن دارد. کار سختی ست که درباره ی جلوه های ویژه ی فیلم نظری بدهیم، زیرا که این جلوه ها غالباً به وسیله تحت الشعاع قرار گرفته اند. مانند بسیاری از فیلم های دیگر که بدون وجود ضرورتی از سه بعدی استفاده کرده اند، اینجا هم روش مناسب همان فیلمبرداری دو بعدی است. هالیوود هر از گاهی نسبت به یک موضوع مشخص گرایش پیدا می کند.

این گرایش تا مدتی ساخت اقتباس های جدیدی از آثار شکسپیر بود. بعد از آن جریان ساخت فیلم بر اساس داستان های جین آوستین/ Jane Austen پیش آمد. حالا به نظر می رسد نوعی شیفتگی به بازسازی و از نو به تصویر کشیدن داستان ها و افسانه های عامیانه در قالب فیلم های فانتزی ماجرایی در هالیوود سر بر آورده باشد. «جک غول کش»، که بازگویی داستان های «جک و دانه ی لوبیا/ Jack and the Beanstalk » و «جک غول کش/ Jack the Giantkiller» است، همان راهی را می رود که «آلیس در سرزمین عجایب/ Alice in Wonderland »، «سفید برفی و شکارچی/ Snow White and the Huntsman » و سایر فیلم هایی که قصد داشتند به داستان های کودکانه جنبه ی بزرگسالانه بدهند، در آن قدم برداشتند. «نیکولاس هولت/ Nicholas Hoult» نقش شخصیت اصلی را بازی می کند که نامش در عنوان فیلم نیز آمده است.

او یک پسر روستایی تنگ دست است که صاحب یک کیسه دانه ی جادویی می شود و سهواً موجب رشد یک ساقه ی لوبیای غول آسا می شود که از میان ابرها می گذرد و آنقدر به رشد خود ادامه می دهد تا به یک قلمرو آسمانی می رسد که غول ها ساکنین آن هستند. در حالیکه مشخص نیست این موجودات در حالت عادی از چه چیز تغذیه می کنند، انسان ها در نظر آنها خوراکی لذیذ هستند.

هنگامی که ساقه ی لوبیا رشد می کند، شاهزاده ایزابل (النور تاملینسون/ Eleanor Tomlinson) وارث تخت و تاج پادشاه برامول (یان مک شین/ Ian McShane) در زمانی نامناسب، در مکانی نامناسب به سر می برد. او در میان شاخ و برگ درخت مو گیر می افتد و به آسمان برده می شود. جک، به همراه محافظان شاهزاده، المونت (ایوان مک گرگور/ Ewan McGregor) و کراو (ادی مارسن/ Eddie Marsan) و همسر آینده ی او رادنیک (استنلی توچی/ Stanley Tucci) به جستجوی شاهزاده می روند. از بخت بد، رادنیک دستورالعملی دارد که نجات ایزابل در آن لحاظ نشده است. او همراه خود یک تاج افسانه ای را آورده که هر کس آن را بر سر بگذارد می تواند کنترل غول ها را به دست بگیرد.

وقتی گروه به بالای شاخه ی لوبیا می رسند، او فوراً ژنرال فالون (بیلی نایی/ Bill Nighy) و صدها نفر از زیردستان او را مطیع خود می کند. رادنیک بعد از آن نقشه می کشد که به دنیای انسان ها برگردد و پادشاهی تمامی سرزمین های انسانی را از آن خود کند. در عین اینکه او از سفر قدرتمندانه ی خود لذت می برد، جک موفق می شود محل زندانی شدن ایزابل را پیدا کند و او را آزاد کند. با وجود اینکه بیشتر خط داستان یک مسیر قابل پیش بینی را طی می کند، تعداد کمی موارد غافلگیر کننده هم در طول فیلم وجود دارند. غول ها، به خصوص ژنرال فالون شریر، به اندازه ی کافی رعب انگیز هستند ( به جز چند تایی که برای استراحت و طنز در فیلم گنجانده شده اند). جک همان مسیری را که توقع داریم طی می کند و از یک پسر روستایی بی دست و پا به یک قهرمان تبدیل می شود.

ایزابل به عنوان یک شخصیت دوم و کسی که مورد علاقه قرار می گیرد، بسیار جذاب ظاهر شده است. صحنه های نبرد فیلم که به مقدار زیادی از گرافیک کامپیوتری/ CGIاستفاده کرده اند، و به شدت تحت تأثیر صحنه های مشابه در مجموعه فیلم های «ارباب حلقه ها» قرار دارند، همانقدر خشن هستند که می شود در یک فیلم با درجه بندی PG-13 توقع داشت. جلوه های بصری، تا جایی که بتوان آنها را از تأثیر تکنیک سه بعدی جدا کرد، در حد و حدود متناسبی خلق شده اند. استفاده از گرافیک کامپیوتری کمی بیش از حد لازم است. بعضی از سکانس ها مانند بازی های ویدئویی هستند که حالت تصنعی خیلی بالایی دارند. مواردی وجود دارند که هنرپیشه های حقیقی در دریایی از جلوه های ویژه غرق شده اند و توجهی به آنها نمی شود.

اگر مسائل مربوط به تکنیک سه بعدی و استفاده از گرافیک کامپیوتری را کنار بگذاریم، باید اعتراف کنم که از دیدن «جک غول کش» لذت بردم. ریتم فیلم بالاست، پر انرژی است و به شدت دوست داشتنی ست. من زیاد یاد داستانی که در کودکی خوانده بودم نیفتادم. کارگردان فیلم «برایان سینگر/ Bryan Singer » به آن داستان یک شمایل افسانه ای فانتزی داده است که ماجرا را به چیزی کمی متفاوت تر تبدیل می کند. به جز یک گرایش طنز به سبک فیلم های «مانتی پیتون» که برای به وجود آوردن فضای شوخ طبعانه ای به کار می رود (بیشتر از طرف غول هایی به نام فی، فو و فام) «جک غول کش» با لحنی جدی ساخته شده است.

مرگ ها واقعی به نظر می رسند و بعضی اوقات نفرت انگیز و ترسناک هستند. غول ها از آن موجودات دوست داشتنی نیستند (آنها کمی شبیه به ترول ها در فیلم «هابیت: یک سفر غیر منتظره» از کار در آمده اند). این فیلم واقعاً مناسب بچه ها نیست. بچه های کوچک و حتی کمی بزرگتر ممکن است در اثر دیدن آن دچار کابوس شوند. سخن آخر اینکه احساس من نسبت به «جک غول کش» به اندازه ی حسی بود که سال گذشته نسبت به فیلم «جان کارتر» داشتم. فیلم اثر سرگرم کننده است اما از آن فیلم هایی نیست که در گیشه موفقیت چندانی کسب کند.

دلیلی وجود دارد که این فیلم به جای آنکه در تابستان و ماه ژوئن اکران شود، در اوایل ماه مارس بر روی پرده رفته است. فیلم توانایی آن را ندارد که با تولیدات مهم تری که توقع مخاطب از آنها بالاست، رقابت کند. اما معنی صحبتم این نیست که فیلم ارزش دیدن را ندارد.

(راستی آن قطعه ی روایتی که با صدای یان مک کلن/ Ian McKellen در تریلر فیلم پخش می شود، در فیلم وجود ندارد.)

نظرات شما عزیزان: